Unloveable สำหรับคนไม่มีค่า

เคยรู้สึกบ้างมั้ยครับว่าตัวเราไม่ได้มีค่าอะไรเลย รู้สึกว่าทำอย่างไรก็ไม่มีหวัง พยามอย่างไรมันก็ไม่มีทาง ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนบีบให้เราต้องทำใจยอมรับ แล้วผมจะทำอย่างไรระหว่างทำใจกับพยามต่อไป

ผมว่าสิ่งที่ทรมาณและแย่ที่สุดของคนที่ไร้ค่าแบบผมก็คือการไม่รู้ว่าตัวเองจะอยู่เพื่อใครจะมีใครสักคนไหม ยิ่งเวลาผ่านไปเรื่อยๆมันก็ดูจะยิ่งเลือนลางขึ้นทุกที

ความพยายามครั้งนึงของชีวิตที่ได้พบกับนักศึกษาที่สวย น่ารักมากๆคนหนึ่ง วันนั้นผมตั้งใจจะไปขอเบอร์สาวสวยสักคนนึงแต่ก็ไม่กล้าไปห้างตั้งแต่ห้างเปิดจนสามโมงเย็นก็แล้วเมื่อยก็เลยมานั่งทำใจที่หน้าห้างตรงหน้าประตูทางออก

เริ่มเย็นแดดเริ่มน้อยผมยังไม่ได้เดินเข้าไปขอเบอร์ใครเลย จนน้องคนนึงเดินดูดน้ำออกมาจากห้าง ผมเห็นแล้วในใจบอกทันทีว่าใช่เลยน่ารักมากๆ ผมหยิก ขาเล็ก สูงสัก 163 ได้ ต้องบอกว่าหน้าตารูปร่างแบบนี้รักมากเลย แต่ขามันไม่ขยับผมยังนั่งอยู่ที่เดิมจนน้องคนนั้นเดินผ่านไป

แต่ผมก็ดึงตัวเองให้ลุกขึ้นเดินตามไปทั้งที่ใจก็สั่นอยู่ยังงั้น

ผม - น้องครับ

น้อง - ไม่หัน เดินดูดน้ำในแก้วต่อไป

ผม - น้องครับ

น้อง - ไม่หัน ยังเดินตรงไปข้างหน้าปรกติ

ผม - พี่ขอเบอร์ได้มั้ยครับ

น้อง - ส่ายหน้า ดูดน้ำ เดินต่อไป โดยไม่มองแม้หางตา

ผม - ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ

ผมค่อยๆเดินกลับมาแล้วก็หยุดหันไปมองน้องที่กำลังเดินไปจนสุดตาน้องคนนั้นก็ไม่ได้มองมาเลย ผมอยากจะ้ร้องไห้ อยากจะให้ฝนตกลงมาหนักๆเลย อยากจะปล่อยโฮออกมา อยากจะนอนอยู่ตรงนั้น มันเหมือนในตอนนั้นหัวมันว่างไปเลย ไม่รู้จะไปไหนต่อ จะเข้าไปกินข้าวก่อนดีมั้ยค่อยกลับ ผมอยากจะให้ใครก็ได้พาผมไปส่งบ้านที รู้สึกว่าอยากนอนอย่างเดียวไม่อยากทำอะไรแล้ว

ทำไม ทำไม ผมอยากจะถามฟ้าว่าผมมันไม่มีค่าขนาดที่คนสวยไม่อยากจะมองเลยยังงั้นหรือ...

อะไรก็ได้บอกผมหน่อยเถอะว่าผมจะเดินหน้าต่อหรือว่าพอแค่นี้.......